ఒక రష్యన్ కవిత స్వేఛ్ఛానువాదం - Mikhail Lukonin

యీ ఆసుపత్రి అంతా తెల్లగా...దారుణమైన తెల్లదనం...

రగ్గుల్లో ఒదిగొదిగి మేం-హుషారైన పరాచికాల మధ్య -

ఉదాసీనత నింపుకున్న మా కళ్లలోకి గోడ మీది చిత్ర పటాలు తదేకంగా చూస్తున్నాయి.

'యివాళ యే వారం?' పక్క మంచం మీది వ్యక్తి.

'శనివారం, యేం?' ,

'ఓహో! అలాగయితే వారం అయిందన్నమాట

నేను గుడ్డివాడిగా మారి !... సరే అయితే విను. ఆమె గురించి చెబుతాను...'

యింతలో మాకు భోజనాలు తెచ్చి తినిపించి వెళ్లారు.

నేను దిండుని వొళ్లోకి లాక్కుని సర్దుకుని కూర్చున్నాను .

అతను, వారం క్రితం పోయిన తన చూపు గురించి,

ఆమె గురించి ధారాళంగా మాట్లాడుతూనే వున్నాడు.

నేను మధ్యలో కల్పించుకుని 'చూడండి.

యీ నర్సు మీ ఉత్తరం భేషుగ్గా రాయగలదు, మరేం! ' అన్నాను.

'అట్లాకాదు. నన్ను అర్థం చేసుకో మిత్రమా. చిన్న సమస్య ! ' ,

'సమస్యా?! . మీరదేం పట్టించుకోకండి.యింతకంటే యేదీ బావుండదు ' ,

'వొక్క మీరే ' ,

'నేనా?' ,

‘యేం! మీకు భేషుగ్గా కళ్లున్నాయి కదా!' ,

'కాని , అయ్యో !?',

'మీరింక అభ్యంతరం పెట్టకండి' ,

'పదాలు సరిగ్గా కుదరవు నాకు ' ,

'నేను చెపుతాను ' ,

'ఓరి దేవుడా! నేను మునుపెన్నడు ప్రేమించనేలేదు కదా ' ,

'అయితే యిపుడే సమయం...నేను చెపుతా రాయండి.' .

నేను పెన్ను తీసుకున్నాను. అతను చెప్పడం మొదలుపెట్టాడు.

'నా ప్రియమైన ' , నేను రాశాను.

'నేనింక చచ్చిపోయాననుకో',

'నేను జీవించే వున్నాను ' రాశాన్నేను గట్టిగా చదివి.

'నాకోసం యింకేమాత్రం ఎదుర్చూడకు' ,

‘నా ప్రాణమా! నాకోసం వేయికళ్లతో ఎదురుచూడు ' ,

'నేనింక తిరిగి రాలేను ' ,

'నేస్తం! నేను అతి త్వరలోనే మన వూరు వస్తున్నాను ' .

ఆమె ఉత్తరాలన్నిటికి జవాబులు రాశాను .

అతను యేదో పాటందుకుని గట్టిగా యేడ్చాడు ఉత్తరాన్ని తన గాజు కళ్లకద్దుకుని..

యింక ఆ తరువాత యీ వార్డు మొత్తం ఒకటే గోల

'మాకూ వ్రాయండి '

వొక విచారకరమైన తిరస్కారం.

'మీ చేతుల్తో మీరే రాసుకోవచ్చు కదా ' ,

'అరెరె , మీరందరూ భేషుగ్గా చూడనూగలరు, యెందుకు చేసుకోలేరీ పని '

*

యీ ఆసుపత్రి అంతా తెల్లగా...దారుణమైన తెల్లదనం

'మిత్రులారా! మీరిప్పుడెక్కడున్నారు?',

'నీ కబురే లేదు ' ,

'ఆమె వెళ్లిపోయిందా ' ,

‘ నేనింక చచ్చిపోయానని జమీల్యాకు రాయి ' ,

‘ఉషోదయం విచ్చుకుంటోనపుడు నా కోసం ఎదురుచూడు ',

'నా చిన్నారి నాస్తెంకా అడుగులేస్తోందా ' ,

'నా ముసలి తల్లి కోలుకుంటోందా?',

'లీజా పెళ్లి తరువాత కుశలమేనన్న సంగతి కనుక్కో...',

'మీ కబురే లేదు ' ,

యింక నేను.....

నాకు తెలుసు నా మౌనం తప్పని.

‘మాకూ రాయండి’ . వాళ్లు చెబుతున్నారు.

రాయవలసింది నా మస్తిష్కంలో సందిగ్దంతో అటూ ఇటూ వూగులాడుతోంది.

'మాకూ రాయండి!' ,

'నా వల్ల కాదు ' ,

'మీరు నిక్షేపంగా రాయగలరు ',

‘నాకు ప్రేమించటం చాతనవదు.' నేను గట్టిగా అరిచాను.

'మేం చెబుతాం...జీవితాన్ని ప్రేమించు. యింక అంతకంటే నీక్కావలసింది యేం లేదు ' .