Monday, December 10, 2007

ఒక రష్యన్ కవిత స్వేఛ్ఛానువాదం - Mikhail Lukonin


యీ ఆసుపత్రి అంతా తెల్లగా...దారుణమైన తెల్లదనం...
రగ్గుల్లో ఒదిగొదిగి మేం-హుషారైన పరాచికాల మధ్య -
ఉదాసీనత నింపుకున్న మా కళ్లలోకి గోడ మీది చిత్ర పటాలు తదేకంగా చూస్తున్నాయి.
'యివాళ యే వారం?' పక్క మంచం మీది వ్యక్తి.
'శనివారం, యేం?' ,
'ఓహో! అలాగయితే వారం అయిందన్నమాట
నేను గుడ్డివాడిగా మారి !... సరే అయితే విను. ఆమె గురించి చెబుతాను...'
యింతలో మాకు భోజనాలు తెచ్చి తినిపించి వెళ్లారు.
నేను దిండుని వొళ్లోకి లాక్కుని సర్దుకుని కూర్చున్నాను .
అతను, వారం క్రితం పోయిన తన చూపు గురించి,
ఆమె గురించి ధారాళంగా మాట్లాడుతూనే వున్నాడు.
నేను మధ్యలో కల్పించుకుని 'చూడండి.
యీ నర్సు మీ ఉత్తరం భేషుగ్గా రాయగలదు, మరేం! ' అన్నాను.
'అట్లాకాదు. నన్ను అర్థం చేసుకో మిత్రమా. చిన్న సమస్య ! ' ,
'సమస్యా?! . మీరదేం పట్టించుకోకండి.యింతకంటే యేదీ బావుండదు ' ,
'వొక్క మీరే ' ,
'నేనా?' ,
‘యేం! మీకు భేషుగ్గా కళ్లున్నాయి కదా!' ,
'కాని , అయ్యో !?',
'మీరింక అభ్యంతరం పెట్టకండి' ,
'పదాలు సరిగ్గా కుదరవు నాకు ' ,
'నేను చెపుతాను ' ,
'ఓరి దేవుడా! నేను మునుపెన్నడు ప్రేమించనేలేదు కదా ' ,
'అయితే యిపుడే సమయం...నేను చెపుతా రాయండి.' .
నేను పెన్ను తీసుకున్నాను. అతను చెప్పడం మొదలుపెట్టాడు.
'నా ప్రియమైన ' , నేను రాశాను.
'నేనింక చచ్చిపోయాననుకో',
'నేను జీవించే వున్నాను ' రాశాన్నేను గట్టిగా చదివి.
'నాకోసం యింకేమాత్రం ఎదుర్చూడకు' ,
‘నా ప్రాణమా! నాకోసం వేయికళ్లతో ఎదురుచూడు ' ,
'నేనింక తిరిగి రాలేను ' ,
'నేస్తం! నేను అతి త్వరలోనే మన వూరు వస్తున్నాను ' .
ఆమె ఉత్తరాలన్నిటికి జవాబులు రాశాను .
అతను యేదో పాటందుకుని గట్టిగా యేడ్చాడు ఉత్తరాన్ని తన గాజు కళ్లకద్దుకుని..
యింక ఆ తరువాత యీ వార్డు మొత్తం ఒకటే గోల
'మాకూ వ్రాయండి '
వొక విచారకరమైన తిరస్కారం.
'మీ చేతుల్తో మీరే రాసుకోవచ్చు కదా ' ,
'అరెరె , మీరందరూ భేషుగ్గా చూడనూగలరు, యెందుకు చేసుకోలేరీ పని '
*
యీ ఆసుపత్రి అంతా తెల్లగా...దారుణమైన తెల్లదనం
'మిత్రులారా! మీరిప్పుడెక్కడున్నారు?',
'నీ కబురే లేదు ' ,
'ఆమె వెళ్లిపోయిందా ' ,
‘ నేనింక చచ్చిపోయానని జమీల్యాకు రాయి ' ,
‘ఉషోదయం విచ్చుకుంటోనపుడు నా కోసం ఎదురుచూడు ',
'నా చిన్నారి నాస్తెంకా అడుగులేస్తోందా ' ,
'నా ముసలి తల్లి కోలుకుంటోందా?',
'లీజా పెళ్లి తరువాత కుశలమేనన్న సంగతి కనుక్కో...',
'మీ కబురే లేదు ' ,
యింక నేను.....
నాకు తెలుసు నా మౌనం తప్పని.
‘మాకూ రాయండి’ . వాళ్లు చెబుతున్నారు.
రాయవలసింది నా మస్తిష్కంలో సందిగ్దంతో అటూ ఇటూ వూగులాడుతోంది.
'మాకూ రాయండి!' ,
'నా వల్ల కాదు ' ,
'మీరు నిక్షేపంగా రాయగలరు ',
‘నాకు ప్రేమించటం చాతనవదు.' నేను గట్టిగా అరిచాను.
'మేం చెబుతాం...జీవితాన్ని ప్రేమించు. యింక అంతకంటే నీక్కావలసింది యేం లేదు ' .

Seja o primeiro a comentar

Post a Comment

  ©THE iNSIDER. Template by Dicas Blogger.

TOPO